ระดับความสูงที่สวย
---
ตอนถ่ายทำเรื่องรา...

ระดับความสูงที่สวย
---
ตอนถ่ายทำเรื่องราวของพี่หนุ่ม Runner's journey เป็นสารคดีสั้น ผมถามพี่หนุ่มว่าหลังออกจากงานประจำในตำแหน่งสูงเงินเดือนดีที่โหมงานหนักมาทำเพจวิ่งด้วยตัวเองลำพัง ถึงตอนนี้ตั้งเป้าหมายอะไรไว้อีกบ้าง คำตอบของพี่หนุ่มน่าสนใจ "อยากใช้ชีวิต"

เปล่าเลย ไม่ใช่ภาพชีวิตโลดแล่นขึ้นเหนือลงใต้ เดินทางรอบโลก หรือผาดโผนโจนทะยานแต่อย่างใด 'ใช้ชีวิต'​ ของคนวัยห้าสิบปีที่กรำงานหนักตลอดมาคือมีเวลาทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำจริงๆ บ้าง เล่นกีต้าร์ พักผ่อน อ่านหนังสือ ใช้เวลากับลูก ออกกำลังกาย และ... ที่ผมจำได้แม่น--"พี่อยากมีวันที่นอนเปื่อยๆ ไม่ต้องทำอะไรด้วย" เออ มันก็คือชีวิตแบบหนึ่งนี่นา

คำตอบที่พ่วงมาพร้อมกันคือ เป้าหมายเรื่องการงานเขาก็ไม่ได้ฝันไกล "เพจมีคนติดตามเท่านี้ก็พอใจ ไลฟ์มีคนดูเท่านี้ก็โอเค เราไม่ได้ตั้งเป้าว่าต้องล้านไลก์ล้านวิว ประมาณนึงก็โอเคแล้ว" คือคำตอบของเขาเมื่อผมถามว่า พี่เคยคิดจ้างทีมงานเพิ่มมาช่วยทำคอนเทนต์ ตัดต่อ เขียน ถ่าย ให้เพจดังขึ้นไปอีกไหม ใช่-เขาตอบว่า พี่เลือกแบบนี้ เอาแค่นี้

แน่ละ ทางเลือกเช่นนี้จะเกิดขึ้นได้อาจต้องวางแผนมาเนิ่นนาน เก็บเงิน วางแผนการเงิน รวมถึงปรับการใช้ชีวิตให้รายจ่ายไม่บานปลายจนเกินไป เราต่างทราบดีว่าในสังคมที่ต้องพึ่งพาตัวเองอย่างหนัก เพราะสวัสดิการจากรัฐไม่ได้ดีเด่อะไร การที่ใครจะใช้ชีวิตตามที่ตัวเองต้องการนับเป็นเกมที่ต้องแพลนยาว และจำนวนมากอาจไม่โชคดีพอที่จะเลือกชีวิตได้

กระนั้น คำตอบของพี่หนุ่มก็กระตุกความคิดของผมไม่น้อย อาจเพราะได้เห็นเขานั่งทำงานในคอนโดกะทัดรัด ลูกเล่นเกมอยู่ตรงข้าม (จอคอมพ์หันเข้าหากัน)​ ภรรยาชงกาแฟอยู่ไม่ไกล อดีตผู้อำนวยการฝ่าย​ผลิตอยู่ในชุดเสื้อวิ่งกางเกงขาสั้นเล่าเรื่องสมัยทำงานดึกดื่น ดื่มหนัก ไล่ล่าความสำเร็จ ภาพอดีตกับปัจจุบัน​ช่างคอนทราสต์

เหมือนคนเคยปีนขึ้นยอดเขา แล้วตอนนี้รู้แล้วว่า 'เนินแถวนี้ก็สวยดี'

เป้าหมายจึงอยู่ 'ตรงนี้'​ ไปแล้ว

บางทีเรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นพร้อมกัน ความทะยานอยากด้านการงานที่ลดลงมาพร้อมความทะเยอทะยานอยากพิสูจน์​ตัวเองที่ลดลง จังหวะนั้นเองที่ชีวิตเผยให้เห็นคุณค่าอื่น

ผมชอบคำว่า 'ใช้ชีวิต'​ ในนิยามพี่หนุ่ม มันต่างจากภาพฝันสมัยผมเป็นหนุ่ม หากมันคือชีวิตธรรมดาที่ขี้เกียจได้โดยไม่รู้สึกผิด ไม่ต้องทะยานสู่เป้าหมายแบบที่ใครๆ ชอบท้าทายให้ไป แต่ได้หายใจหายคอสบายๆ ในจังหวะตัวเองบ้าง เหมือนกระโดดออกจากไม้บรรทัดใหญ่ที่สังคมชอบเอามาทาบวัดทุกคนให้เป็นไปในแบบเดียวกันแล้วเรียกสิ่งนั้นว่าความสำเร็จ

เลือกชีวิตแบบนี้ ก็มาพร้อมการวางแผนในภาพรวมทั้งหมด เก็บออมยังไง ใช้จ่ายแบบไหน กินเที่ยวยังไง ฯลฯ

แน่นอนว่าถ้าภาครัฐมีสวัสดิการสังคมและสาธารณูปโภคสาธารณะที่ดีย่อมเอื้อให้ผู้คนเลือกชีวิตตัวเองได้หลากหลายกว่าที่ทุกคนจะต้องมุ่งหน้าตะเกียกตะกายสะสมเพื่อความมั่นคงในอนาคตที่ไม่มีอะไรแน่นอน

แต่ในมุมส่วนตัว คำตอบของพี่หนุ่มก็เหมือนเพื่อนนักเดินทางที่ได้พบระหว่างไต่ขึ้นยอดเขา ผู้เดินสวนลงจากยอดสูงแล้วบอกว่า "ผมรู้แล้วว่าผมอยากใช้ชีวิตที่ความสูงระดับไหน"

มันทำให้ผมทบทวนจุดหมายของตัวเองอีกครั้ง

---